130
Deilan mikla
það að reyna til þess að snúa mönnum frá syndsamlegum verkum
og illu líferni til hreinleika og trúar.
Hin mikla andlega afturför, sem hafði átt sér stað á Englandi
rétt fyrir daga Wesleys, var að miklu leyti sprottin af syndalausn-
arkenningunni. Margir héldu því fram að Kristur hefði í eitt skifti
fyrir öll og fyrir alla menn borið byrði syndarinnar og borgað þá
skuld, væru því kristnir menn lausir við hana og hvítþvegnir; Kristur
hefði afnumið siðferðislögin og kristnir menn væru ekki skyldir að
hlýða þeim; þeir héldu því fram að trúaðir menn væri frelsaðir frá
“
lögmáli góðra verka”. Aðrir viðurkendu að vísu að siðferðislögin
væru eilíflega í gildi, en héldu því fram hins vegar að ónauðsynlegt
væri fyrir presta að eggja fólkið til hlýðni við þau vegna þess að
þeir sem Guð hafði fyrirhugað til frelsunar mundu, sam-kvæmt hinu
ómótstæðilega afli guðlegrar náðar, leiðast sjálfkrafa til guðræðni
og hreinlífis, “en hinir, sem dæmd-ir væru til eilífrar glötunar, gætu
ekki með neinum ráðum hlýtt hinum guðlegu lögum”.
Sem svar gegn því að með dauða Krists hefðu boð-orðin verið
afnumin og siðalögin með, sagði Wesley þetta: “Siðferðislögin í
hinum tíu boðorðum sem postularnir héldu fram afnam Kristur ekki,
það var ekki tilgangur-inn með komu hans að afnema neitt af þeim.
Þetta eru lög, sem aldrei geta orðið úr gildi numin, þau standa stöð-
ug “eins og hið trúfasta vitni á himnum”.... þessi lög eru frá alda öðli
“
rituð — ekki á steintöflur” heldur á hjörtu allra mannanna barna,
þegar þau koma frá hendi skapara síns. Og þótt þau rit sem einu sinni
[178]
voru skráð af fingri Guðs, séu nú afmáð að miklu leyti fyrir áhrif
syndarinnar, þá samt verða þau aldrei með öllu afmáð á meðan vér
getum að nokkru leyti gert greinarmun ills og góðs. Lög þessi verða
að vera í gildi meðal allra þjóða um allar aldir; þau eru hvorki bundin
við stund né stað og þau geta ekki breyzt, heldur eru þau sama eðlis
og hinn eilífi, alstaðar nálæg sem hinn óumbreytanlegi Guð sjálfur;
þau eru lög milli Guðs og manna og verða það svo lengi sem afstaða
mannanna til Guðs er sú sem hún er og verður altaf. — — “Eg er
ekki kominn til þess að afnema, heldur til þess að fullkomna” Á því
leikur enginn efi að hugsun frelsarans á bak við þessi orð er (þegar
alt er tekið til greina á undan og eftir), — eg er til þess kominn að
fullkomna lögin, þrátt fyrir allan ófullkomleik mannanna; eg er til
þess kominn að leiða það í ljós, sem í myrkrum var hulið og skýra
það fyrir mönnum sem þeir skildu ekki eða misskildu í lögunum;
