Deilan enduð
279
veita henni viðtöku, og Kristur með fólki sínu og engl-um mun fara
inn í hina helgu borg.
Nú býr Djöfullin sig til hins síðasta mikla bardaga, til þess að
reyna að ná yfirráðum. Á meðan myrkra-höfðinginn var sviftur krafti
sínum og hindraður frá því að geta neytt blekkinga sinna, var hann
hryggur og dauf-ur í bragði; en þegar hinir óguðlegu rísa upp frá
dauðum og hann sér hinn mikla fjölda, sem honum fylgir, rakna
vonir hans við og hann ásetur sér að láta ekki undan í hinni miklu
deilu. Hann mun fylkja öllum hersveitum hinna glötuðu undir merki
sitt, og reyna að ná takmarki sínu með aðstoð þeirra. Hinir óguðlegu
eru bandingjar Djöfulsins. Með því að afneita Kristi hafa þeir beygt
sig undir stjórn uppreistarforingjans. Þeir eru við því búnir að fara
eftir tillögum hans og hlýða boðum hans. Samt sem áður mun hann
framfylgja hinum fyrri brögð-um sínum, og þess vegna viðurkennir
hann ekki að hann sé Djöfullinn. Hann þykist vera sá konungur,
sem sé hinn rétti eigandi heimsins og heldur því fram að arf-leifð sú
hafi verið ranglega tekin frá sér. Hann lætur hina blektu fylgjendur
sína trúa því að hann sé frelsari; fullvissar þá um að það hafi verið
sinn kraftur, sem reisti þá upp frá dauðum og að hann ætli að frelsa
þá frá hinni grimdarfylstu harðstjórn. Með því að Kristur er nú
ekki nálægur, þá gjörir Djöfullinn furðuverk til þess að sanna með
málstað sinn. Hann styrkir hina veiku og blæs öllum í brjóst sínum
eiginn áhuga og starfsanda. Hann kveðst munu fara með þá á móti
hersveitum hinna heilögu og hertaka borg Guðs. Með djöfullegu
stolti bendir hann á hinar ótölulegu miljónir, sem hafi verið reistar
upp frá dauðum, og telur þeim trú um að sem leiðtogi þeirra muni
[364]
hann geta unnið borgina og náð aft-ur hásæti sínu og konungdómi.
Í þessum mikla fjölda eru afarmargir af hinum há-adlraða kyn-
flokki, sem uppi var fyrir syndaflóðið. Menn háir vexti og stórvitrir,
sem létu ginnast til þess að beygja sig undir stjórn fallinna engla
og vörðu öllum hæfileikum sínum og allri þekkingu sinni til þess
að mikla sjálfa sig. Menn sem voru svo framúrskarandi í listum að
heimurinn svo að segja tilbað þá, en sem voru svo grimmir og fundu
upp margt svo ilt að það saurgaði heiminn, afskræmdi líkingu Guðs,
og vegna þess varð hann að afmá þá af jörðinni. Þarna eru konungar
og hershöfðingjar, sem hertekið hafa heilar þjóðir; hraustir menn,
sem aldrei töpuðu orustu; stoltir, framgjarnir stríðsmenn, sem létu
konungsstólana nötra þegar þeir nálguðust þá. í dauðanum urðu þeir
