128
Deilan mikla
og Wesley-fylgjendur, sem voru meðlimir hinnar viðurkendu kirkju,
sóttust í einlægni eftir því að þóknast Guði, og hafði þeim verið kent
það að sú velþóknun fengist með góðum verk-um, dygðugu líferni
og með hlýðni við boð kirkjunnar.
Þegar Karl Wesley varð veikur í eitt skifti og bjóst við að deyja,
þá var hann spurður hvað það væri, sem hann bygði á sáluhjálp
sína; svar hans var þetta: “Eg hefi gert mitt bezta til þess að þóknast
Guði”. Svo hefir honum víst fundist sem vinur hans er spurði hafi
ekki verið allskostar ánægður með svarið, og bætti hann því við
þessum orðum, eftir stutta þögn: “Hvað er þetta; eru ekki tilraunir
mínar nægilegt vonarefni um sáluhjálp? Mun Guð ekki taka tilraunir
mínar gildar? Eg hefi ekkert annað á að byggja”. Slíkt var myrkur
það sem um-kringdi kirkjuna og huldi friðþægingar kenninguna,
rændi Krist þeirri dýrð sem honum bar og sneri hugum manna frá
hinni einu sáluhjálpar von — blóði hins krossfesta endurlausnara.
Eftir að John og Karl Wesley voru vígðir til prests-þjónustu, voru
þeir sendir sem trúboðar til Vesturheims. Á skipinu voru nokkrir
Herrnhútar. Veður var afar ilt, og þegar John Wesley stóð augliti til
auglitis frammi fyrir dauðanum, fann hann að hann átti ekki fulla
vissu fyrir friði við Guð almáttugan; pjóðverjar aftur á móti voru svo
rólegir og fullir trausts að hann dáðist að og skildi það ekki.
Þegar þeir voru á ferðinni heim aftur fékk Wesley skýringar á
biblíunni hjá þýzkum prédikara, og veitti það honum skýrari skilning.
Hann sannfærðist um það að hann yrði að hverfa frá öllu trausti á
eigin verk til sálu-hjálpar, og setja alt traust sitt á “lamb Guðs, sem
burtu ber heimsins syndir”. Á fundi Herrnhúta í Lundúnaborg, var
lesin upp yfirlýsing frá Lúter með skýringu á þeim breytingum,
sem heilagur andi gerði í hjarta hins trúaða manns. Þegar Wesley
[176]
hlustaði á þetta, kviknaði trú í sálu hans: “Eg fann til undarlegs hita í
hjarta mínu”, sagði hann; “eg fann það að eg treysti á Krist og hann
einan mér til sáluhjálpar; og eg fékk vissu fyrir því að hann hefði
tekið burtu syn lir mínar; jafnvel mínar og frelsað mig frá lögmáli
syndarinnar og dauðans”.
Wesley hafði um margra ára skeið neytt allra krafta til þess að
leita Guðs; hafði hann valið til þess vegi sjálfs-afneitunar, ásakana
og lítillækkunar. Nú hafði hann fundið Guð; og hann hafði fundið
Whitehead, “Life of John Wesley”, 52. bls.
