Fyrirboðar morgunsins
Einn hinn dýrðlegasti og jafnframt helgasti sann-leikur sem birt-
ist í biblíunni, er endurkoma Krists, til þess að fullkomna endur-
lausnarverkið. Pílagrímum Drottins, sem svo lengi hafa dvalið “í
landi skugga og dauð-ans” er gefin dýrmæt von og óviðjafnanleg
gleði í því hughreystandi fyrirheiti að hann “sem er upprisan og
lífið” birtist hér aftur á jörðinni til þess að “safna saman sínum tvístr-
uðu”. Kenningin um endurkomu Krists er sjálfur hornsteinninn undir
kenningum hinnar heilögu ritningar. Frá þeim degi þegar vorir fyrstu
foreldrar sneru með hrygð í huga frá Eden, hafa börn trúarinnar biðið
eftir komu hins fyrirheitna til þess að brjóta veldi óvinarins og leiða
þau aftur til hinnar töpuðu paradísar. Helgir menn í fornöld sáu í
huga sér komu Messíasar í allri sinni dýrð, og var það uppfylling
allra þeirra vona. Enok, sem var að eins sjöundi liður frá þeim sem í
Eden dvöldu; Enok sem lifði hér á jörð í guðsótta þrjár aldir, honum
var veitt sú náð að sjá álengdar komu frelsarans. “Sjá”, sagði hann,
“
Drottinn kemur með sínum heilögu þúsundum, til að halda dóm
yfir öllum, og til að sanna alla óguðlega menn seka í öllum þeim
óguðlegu verkum, sem þeir hafa óguðlega drýgt, og í öllum þeim
hörðu orð-um, sem hinir óguðlegu syndarar hafa talað gegn honum”.
Öldungurinn Job sagði á hinum döpru dögum neyðarinnar, með
fullu trúnaðar trausti: “Eg veit að lausnari minn lifir og að hann mun
síðastur ganga fram á foldu. Og eftir að þessi húð mín er sundur
tætt og alt hold er af mér, mun eg líta Guð. Eg mun líta hann mér
[182]
til góðs; já, augu mín munu sjá hann, og það eigi sem andstæðing,
—
hjartað brennur af þrá í brjósti mér”.
Þegar frelsarinn ætlaði að fara frá lærisveinum sín-um, hug-
hreysti hann þá í sorgum þeirra með þeirri full-vissu að hann mundi
koma til þeirra aftur. “Hjarta yðar skelfist ekki; trúið á Guð og trúið
á mig. Í húsi föður míns eru mörg híbýli; væri ekki svo, hefði eg
sagt yður það. Því eg fer burt að búa yður stað; og þegar eg er farinn
Júdas 14: 15.
Job. 19: 25-27.
133
