246
Deilan mikla
við þennan ímyndaða óvin af öllum kröft-um í djúpri örvæntingu.
Þegar dagur rís beitir gesturinn sínu yfirmannlega afli; þegar hann
leggur hendur á Jakob finst honum sem hann verði máttvana og hann
fellur flatur og getur enga björg sér veitt. Hann hallar sér upp að
andstæðingi sínum, grætur sáran og biðst vægðar. Nú veit hann að
þetta er engill sáttmálans, sem hann hefir glímt við. Þrátt fyrir það
þótt hann sé lam-aður og líði hinar mestu þrautir, hættir hann samt
ekki við áform sitt. Lengi hefir hann þolað mótlæti hörm-unganna,
hugarkvöl og þrautir fyrir synd sína. Nú vill hann fá fullviss um
að sér verði fyrirgefið. Hinn guðlegi gestur virðist vera á förum,
en Jakob heldur í hann og biður um blessun hans. Engillinn segir:
“
Sleptu mér, því að nú rennur upp dagsbrún”, en ættfaðirinn svarar
einbeittur: “Eg sleppi þér ekki, nema þú blessir mig!” Hvílíkt traust,
hvílík staðfesta og einbeitni það er, sem hér kemur fram! Hefði Jakob
komið fram með stór-mensku, þá hefði hann glatast tafarlaust, en
hann auð-mýktist og lítillækkaði sig í iðrun, bæn og undirgefni og
[327]
viðurkendi veikleika sinn, en treysti þó miskunn Guðs og því að
hann mundi halda sáttmálann.
“
Hann glímdi við engil og bar hærri hlut”
Með auðmýkt, iðr-
un og sjálfsuppgjöf fékk þessi syndugi, dauð-legi maður sínu fram
komið við herra himnanna. Hann hafði bygt alt traust sitt á fyrir-
heitum Guðs og það gaf honum styrk í veikleikanum og hjarta hins
takmarka-lausa kærleika gat ekki daufheyrst við bænum syndarans.
Og það að Jakob vann sigur við Guð var sönnun þess, að hann mundi
einnig sigra við mennina. Hann hræddist nú ekki framar að mæta
bróður sínum og verða fyrir reiði hans, því hann vissi að Drottinn
var verndari hans.
Djöfullinn hafði ákært Jakob frammi fyrir englum Guðs og talið
sér heimilt að glata honum, sökum þeirrar syndar, sem hann hafði
drýgt; hann hafði beitt áhrifum sínum á Esaú, svo að hann skyldi
ráðast á hann, og meðan Jakob glímdi alla hina löngu nótt, reyndi
Djöfullinn að láta hann finna sem dýpst til syndasektarinnar, til þess
að hann skyldi örvænta og láta hugfallast. Jakob hafði svo að segja
fallið í örvæntingu, en hann vissi það að án aðstoðar frá Guði hlaut
hann að tortímast. Hann hafði í einlægni iðrast syndar sinnar, svo
mikil sem hún var, og hann sneri sér í bæn til hins miskunnsama
Hóseas 12:5.
