Konungurinn kemur
Innan stundar birtist í austri kolsvartur skýhnoðri, hér um bil á
stærð við hálfa mannshönd. Það er skýið, sem umkringir frelsarann
og sem í fjarlægð sýnist vera vafið myrkri. Þjónar Guðs vita að
þetta er merki manns-ins sonar. í hátíðlegri þögn stara þeir á skýið,
þar sem það nálgast jörðina hægt og hægt; það verður bjartara og
dýrðlegra eftir því, sem það nálgast, þangað til það er orðið stórt,
hvítt ský; að neðan er það eins og dýrðlegur eldur, en að ofan er
friðarbogi sáttmálans. Jesús kemur fram ríðandi á skýinu eins og
voldugur sigurvegari. Nú er hann ekki lengur “harmkvælamaður”,
sem verður að bergja hinn beiska bikar vanvirðu og hörmunga. Nú
kemur hann sem sigurhetja himins og jarðar til þess að dæma lifendur
og dauða. “Trúr og sannorður”, “hann dæmir og berst með réttvísi”.
“
Og hersveitirnar sem á himni eru, fylgja honum”
Með söngum
himneskra tóna fylgja honum heilagir englar á ferð hans, og eru þeir
fleiri en tölu verði á komið. Festingin virðist fylt ljóm-andi verum
“
tíu þúsundir tíu þúsunda og þúsundir þús-unda”. Enginn getur lýst
í riti þessari sýn; engin mann-leg hugsun getur skilið þann ljóma:
“
Tign hans þekur himininn, og af dýrð hans er jörðin full. Ljómi
birtist eins og sólarljós”
Þegar hið ljómandi ský kemur enn þá nær,
sjá öll augu konung lífsins. Nú þjáir enginn þyrnikrans það heilaga
höfuð, heldur sveipar dýrðarsveig-ur hans heilögu brár. Ljómi andlits
hans er miklu bjart-ari en sólarljóminn um hádag. “Og á skikkju
sinni og á lend sinni hefir hann ritað nafn: Konungur konunga og
[349]
Drottinn drotna”
Frammi fyrir ásjónu hans eru “oll andlit orðin ná-bleik”. Þeir sem
höfnuðu Guðs miskunn fyllast ótta og skelfingu og eilífri örvænting.
Þeir hafa huglaus “hjörtu, riðandi kné of skjálfta í öllum mjöðmum,
“
og allra andlit blikna”
Hinir réttlátu titra og kalla: “Hver mun
Opinb. 19 : 11, 14.
Habakúk 3 : 3, 4.
Opinb 19 : 16.
Jer. 30 : 6; Nahum 2 : 11.
264
