266
Deilan mikla
segir: “En af því þú færðist undan, þá er eg kallaði, og enginn gaf
því gaum, þótt eg rétti út höndina, heldur létuð öll mín ráð sem vind
um eyrun þjóta og skeyttuð eigi umvönd-unum mínum”
pessi rödd
vekur upp endurminningar, sem þeir vildu gjarna að væru afmáðar
—
fyrirlitnar að-varanir, forsmáð heimboð, tækifærum sem hafnað
var.
Þarna eru þeir viðstaddir, sem hæddu Krist í niður-lægingu hans.
Með skelfilegum krafti hljóma inn í huga þeirra orð hans þegar hann
leið kvalirnar, þegar hann sagði hátíðlega frammi fyrir æðsta prest-
inum í dóm-salnum: “Upp frá þessu munuð þér sjá manns-soninn
sitja til hægri handar máttarins og koma á skýjum him-ins”
Nú
sjá þeir hann í allri sinni dýrð og enn eiga þeir það eftir að sjá hann
sitja til hægri handar máttarins. Þeir sem áður hæddu hann fyrir það
að hann sagðist vera Guðs sonur, þegja nú eins og steinn. Meðal
þeirra er hinn drambsami Heródes, sem gerði gys að konungsnafn-
bót hans og skipaði hermönnunum, sem smánuðu hann að krýna
hann sem konung. Þar eru þeir, sem með saurug-um höndum lögðu
purpurakápuna á herðar honum, þyrni-kransinn á hans helga höfuð
og veldissprotann í hina mót-stöðulausu hönd hans, og hneigðu sig
fyrir honum með guðlasti og háði. Þar eru mennirnir, sem slógu
konung lífsins og hræktu í andlit hans; nú snúa þeir sér undan ásjónu
hans, sem starir á þá; þeir reyna að flýja þá óút málanlegu dýrð, sem
fylgir nærveru hans. Þeir sem ráku naglana í gegn um hendur hans
og fætur; hermaðurinn sem rak spjótið í síðu hans; þessir menn líta
nú með skelf-ingu og samvizkukvöl spjóts-og naglaförin.
Í lífi allra þeirra, sem mótstöðu veita sannleikanum koma fyrir
augnablik, þegar samvizkan vaknar; þegar endurminningin vekur
[351]
upp kveljandi myndir úr lífi hræsn-innar og sálin er í járngreipum
árangurslausrar iðrunar. En hvað er alt þetta í samanburði við hrell-
ingu þess dags: “Þegar skelfingin dynur yfir sem þrumuveður og
ógæfa yðar nálgast eins og fellibylur”
Þeir sem vildu tortíma Kristi
og hinum trúföstu þjónum hans sjá nú dýrðina, sem honum fylgir.
Mitt í angist sinni heyra þeir raddir hinna heilögu, sem hrópa með
Orðskv. 1 : 24, 25.
Matt. 26 : 64.
Orðskv. 1 : 27.
