Konungurinn kemur
267
gleðiraust: “Sjá, þessi er vor Guð; vér vonuðum á hann, að hann
mundi frelsa oss”
Og sem jörðin skelfur, eldingar leiftra og þrumur drynja, mun
rödd Guðs sonar kalla fram hina heilögu er sofið hafa. Hann lítur
á grafir hinna réttlátu; síðan lyft-ir hann hendi sinni upp til himins
og kallar: “Vaknið! vaknið! vaknið! þér sem í duftinu sofið og rísið
upp!” Um allar endimerkur jarðarinnar munu hinir dauðu heyra
þessa rödd og þeir sem hana heyra munu lifa; og undir mun taka í
allri jörðinni af dyn afarmikilla hersveita af sérhverri þjóð, kynkvísl,
tungu og lýð. Frá fangelsum dauðans munu þeir koma fram í dýrð
ódauðleikans og segja hástöfum: “Dauði, hvar er sigur þinn? dauði,
hvar er broddur þinn?
Og þeir hinir réttlátu, sem á lífi eru og hinir
helgu sameina raddir sínar í löngu, gleðihljóm-andi sigurópi.
Allir koma fram úr gröfum sínum í þeirri stærð, sem þeir voru í
þegar þeir voru lagðir í grafirnar. Adam, sem er meðal hiná upprisna
fjölda, er hár vexti og tígulegur á velli, aðeins lítið eitt lægri vexti
sjálfum syni Guðs. Hann er afar ólíkur fólki síðari kynslóða. Í þessu
tilliti sést greinilega hin mikla hnignun mannkynsins; en allir rísa upp
í blóma og hreinleika æskunnar. Í upphafi var maðurinn skapaður
í líkingu Guðs, ekki aðeins í eðli sínu, heldur einnig í útliti og
skapnaði. Syndin afskræmdi og nálega afmáði hina guðlegu líkingu;
en Kristur kom til þess að endurreisa það, sem tapað var; hann mun
breyta vorum forgengilega líkama og gera hann líkan dýrðar líkama
sínum. Hinn dauð’egi líkami, sem áður fyr var spiltur, ósjálegur og
sjúkur af synd er nú orðinn fagur, fullkominn og ódauðlegur. Öll lýti
og alt afskræmi hefir orðið eftir í gröfinni. Hinir frelsuðu munu vaxa
og verða stórir eins og hinir fyrstu menn, eftir að þeim hefir verið
[352]
veitt aðganga að tré lífsins, sem upphaflega stóð í Eden, en lengi
hefir verið glatað. Hinar allra síðustu leifar af bölvun syndarinnar
munu hverfa og hinir trúföstu þjón-ar Krists munu birtast “í dýrð
Guðs vors og Drottins”, þar sem líkami, sál og andi verða fullkomin
líking Guðs. Hví-lík frelsun! sem lengi hefir verið þráð, lengi vonast
eftir, hugsað hefir verið um með djúpri eftirvæntingu, en sem aldrei
hefir verið fullkomlega skilin.
Jes. 25 : 9.
1.
Kor. 15 : 55.
