268
Deilan mikla
Hinir réttlátu sem lifa munu umbreytast í einni svip-an. Á einu
augnabliki”. Þeir hafa verið dýrðlegir gerðir fyrir rödd Guðs; nú eru
þeir orðnir ódauðlegir og með hinum upprisnu heilögu er þeim stefnt
upp til himins til þess að mæta þar Drotni sínum. Englar “safna
saman hans útvöldum frá áttunum fjórum heimsendanna á milli”.
Lítil börn eru borin af heilögum englum í faðm mæðra sinna. Vinir
sem dauðinn hefir skilið finnast aft-ur og fá að vera saman um alla
eilífð og svífa með gleði-söng upp til borgar Guðs.
Áður en komið er upp í borg Drottins, skrýðir frels-arinn sína
trúföstu þjóna merki sigursins og einkennum hinnar konunglegu
tignar. Hinn skrúðbúni fjöldi heldur síðan áfram í ferhyrndri fylk-
ingu umhverfis konung sinn og gnæfir hann hár og tigulegur yfir
alla, bæði menn og engla og horfir á þá með himneskum geislum
vináttu og kærleika, sem ljóma af ásjónu hans. Hver einasta vera
í öllum fylkingum hinna frelsuðu horfir á hann með lotn-ingu og
allra augu sjá dýrð bans, og er hann ásýndum svo miklu dýrðlegri en
alt sem dýrðlegt er, að enginn kemst í nokkurn samjöfnuð við hann
af sonum mannanna. Á höfuð þeirra hinna frelsuðu setur Kristur
sjálfur kórónu dýrðarinnar með eigin hendi og er kóróna til handa
hverjum einstökum með hans eigið “nýja nafn
og á hana verður
skráð: “Helgist nafnið Drottins”. Í hendi hvers einstaks er látinn sig-
urpálminn og hin skínandi harpa. Þegar svo hinir stjórnandi englar
taka tóninn, leika allir á hörpur sínar og snerta strengi þeirra með
full-kominni list; hefst þá unaðslegur og hljómfagur hljóð-færaslátt-
ur. Óútmálanleg dýrðar tilfinning gagntekur sérhvert hjarta og allar
raddir taka undir í þakkargjörð og lofsyngja “honum sem elskaði
oss og leysti oss frá syndum vorum með blóði sínu. Og hann gjörði
[353]
oss að konungsríki og að prestum, Guði sínum og föður til handa.
Honum sé dýrð og máttur um aldir alda”
Frammi fyrir hinum frelsuðu fylkingum er borgin helga. Jesús
opnar upp á gátt hinar dýrðlegu dyr og fólk Guðs, sem haldið hefir
fast við sannleikann, fer inn. Þar sér það paradís Guðs, heimkynni
Adams í sakleysi hans. Þá heyrist sú rödd, sem sætari er hverri
hljómdýrð er mannlegt eyra hefir nokkru sinni heyrt, og röddin segir:
Opinb. 2 : 17.
Opinb. 1 : 5-6.
