Konungurinn kemur
269
“
Deila yðar er enduð”. “Komið þér ástvinir míns föður og eignist
það ríki, sem yður var fyrirbúið frá upphafi veraldar”.
Með óútmálanlegum kærleika veitir Jesús móttöku hinum trú-
föstu, svo þeir megi gleðjast í Drotni. Það er frelsaranum gleði að sjá
í heimkynni dýrðarinnar þá, sem hann hefir frelsað með niðurlæging
sinni. Og hinir frelsuðu verða þátttakendur í gleði hans, þegar þeir
líta meðal hinna sælu þá, sem þeir hafa með bænum sínum, starfi
sínu og kærleiksríkri sjálfsafneitun leitt til Krists. Þegar þeir safnast
umhverfis hið mikla hvíta hásæti mun óútmálanleg gleði gagntaka
hjörtu þeirra. Þegar þeir sjá þá, sem þeir hafa leitt til Krists og sjá að
einn hefir leitt annan og hann aftur enn annan, og allir eru komnir í
höfn friðarins til þess að leggja þar kórónur sínar við fætur Jesú og
syngja honum lof og dýrð um allar aldir.
Þegar hinar glöðu fylkingar eru boðnar velkomnar til borgar
Guðs, hljómar í lofti dýrðlegur fagnaðarsöngur. Hinir tveir Adamar
mætast. Sem faðir mannkynsins hefði Adam verið stjórnari heimsins,
hefði hann ekki með óhlýðni fyrirgert rétti sínum. Jesús kom til jarð-
arinnar til “að leita að hinu týnda og frelsa það”
Sem frelsari hins
fallna mannkyns verður Jesús hinn eilífi konungur á hinni nýju jörð:
“
Heimsríkið er orðið ríki Drottins vors og hans smurða og hann mun
ríkja um aldir alda”
Þetta embætti veitist Kristi vegna þess að hann
stóðst freist-inguna, en Adam féll fyrir henni. Þess vegna er talað um
hann í ritningunni sem “Hinn síðari Adam”, til mót-setningar við
“
Hinn fyrri Adam”
Guðs sonur stendur með útréttar hendur til þess
að taka á móti föður mann- kynsins — verunni sem hann skapaði,
[354]
sem syndgaði á móti skapara sínum og honum sem valdur er að
því með syndum sínum að Kristur hefir merki krossfestingarinnar á
sínum heilaga líkama. Þegar Adam sér förin eftir hina særandi nagla,
fellur hann ekki í faðm frelsarans, heldur fleygir hann sér í auðmýkt
sinni fyrir fætur honum hrópandi: “Verðugt, verðugt er lambið sem
slátrað var!” Frelsarinn reisir hann upp vingjarnlega og biður hann
að skoða Eden aftur sem heimkynni sitt, sem hann hefir svo lengi
verið í útlegð frá.
Þegar hann fer þessa gleðiför, sér hann trén, sem áður fyr veittu
augum hans yndi — einmitt sömu trén, sem hann sjálfur hafði safnað
Lúk. 19 : 10.
Opinb. 11 : 15.
1.
Kor. 15 : 45. Sjá einnig Róm. 5 : 14-21.
