70
Deilan mikla
að segja: “Ef helvíti er til, þá er Rómaborg bygð yfir það; Róm er
djúp, sem öll spilling kemur frá”.
Samkvæmt páfaskipun hafði það nýlega verið ákveð-ið að þeir
áynnu sér sárstaka náð í augum Guðs, sem skriðu á hnjánum upp
“
Pílatusar stigann”, sem sagt var að Kristur hefði gengið niður eftir
þegar hann fór frá rómverska dómstólnum, og átti þessi stigi að hafa
fluzt á yfirnáttúrlegan hátt frá Jerusalem til Rómaborgar.
Einhverju sinni var Lúter í hjartans einlægni og undirgefni undir
Guðs vilja að klifra upp þennan stiga; heyrðist honum þá skyndilega
sem sagt væri við hann með þrumandi rödd: “Hinn réttláti mun lifa
fyrir trú”.
Hann stökk á fætur og flýtti sér í burtu með ótta og iðrun.
Þessi orð tóku svo föstum tökum á sál hans og samvizku að hann
gleymdi þeim aldrei. Upp frá þeim tíma sá hann það glöggar en
nokkru sinni fyr, hversu heimskulegt það væri að treysta sáluhjálp
[103]
sinni sem verðlaunum fyrir sín eigin verk; upp frá þeim tíma sá hann
glöggara nauðsyn þess að trúa og treysta á fórn-ardauða Krists. Augu
hans höfðu opnast, og villukenn-ingum páfavaldsins tókst aldrei
framar að villa þeim sjónir. Þegar hann sneri heim frá Rómaborg,
hafði hann einnig snúið við að því er hjartalag hans og hugsun snerti,
og upp frá þeim tíma varð hafið milli hans og rómversku kirkjunnar
dýpra með degi hverjum. Þangað til hann sleit sig frá þeirri kirkju
fyrir fult og alt.
Eftir að Lúter kom frá Róm var hann við háskól-ann í Wittenberg
sæmdur nafnbót sem doktor í guðfræði. Nú gat hann fremur en
nokkru sinni áður varið tíma sínum og starfi við lestur heilagrar
ritningar, og hafði það lengi verið hans heitasta ósk. Hann hafði
svarið þess dýran eið að lesa vandlega og kenna trúlega Guðs orð,
ekki fyrirmæli og kenningar páfans. Þetta loforð var æfilangt. Nú var
hann ekki lengur blátt áfram munkur eða kennari, heldur viðurkendur
boðandi þeirra sanninda, sem biblían hafði inni að halda. Hann hafði
verið kall-aður sem hirðir til þess að gæta hjarðar Drottins, sem
hungraði og þyrsti eftir sannleikanum. Hann hélt því fram óhikað
að kristnir menn ættu ekki að viðurkenna neinar aðrar kenningar en
þær, sem bygðar væru á sann-leika hinnar heilögu ritningar. Þessi
orð voru öxi reidd að rótum þess trés, sem uppi hafði haldið valdi
D’Aubigné, 2 bók, 6. kap.
Róm. 1: 17.
